آئین مستان

عصمت کبریاست معصومه / قبله ی اولیاست معصومه

بضعه ی پاك موسی جعفر / جسم و جان رضاست معصومه

پای تا سر چو عمه اش زینب / دخت زهرا نماست معصومه

مولاتی مولاتی یا معصومه

پای تا سر چو عمه اش زینب / دخت زهرا نماست معصومه

عصمت کبریاست معصومه / قبله ی اولیاست معصومه

همه خلقند زیر سایه ی او / آفتاب خداست معصومه

دُر تقوی و گوهر عصمت / یم حلم و حیاست معصومه

مولاتی مولاتی یا معصومه

عصمت کبریاست معصومه / قبله ی اولیاست معصومه

زخم دل را ز مرحمت مرحم / درد جان را دواست معصومه

بوی عطر بهشت در نفسش / همچو خیرالنساست معصومه

مولاتی مولاتی یا معصومه

عصمت کبریاست معصومه / قبله ی اولیاست معصومه

همه خلقند زیر سایه ی او / آفتاب خداست معصومه

پای تا سر چو عمه اش زینب / دخت زهرا نماست معصومه

روضه اش جانفزاتر از کعبه / قبله ی جان ماست معصومه

بین صحن طلا و آینه اش / جای سعی و صفاست معصومه

پایتخت حکومتش در قم / به جهان مقتداست معصومه

مولاتی مولاتی یا معصومه

فاطمه فاطمه

ای کوثر کوثر محمد / ای دختر دختر محمد

معصومه ی دودمان عصمت / روح ادب و روان عصمت

پاکی ز تو اعتبار دارد / عصمت به تو افتخار دارد

قم، مکه تو مسجد الحرامش / خورشید، ستاره ای به بامش

ای مصحف دامن ائمه / ای پاره ای ازتن ائمه

روی تو گل بهار زهراست / قبر تو همان مزار زهراست

فاطمه فاطمه

امشب بی قرارم، دلای پاک ساده / امشب غزل عشق، روی دست های باده

مولاتی معصومه

دونه دونه ستاره می باره از اوج آسمان / تویی که هستم منی جانی جانان

آرزوی دل امام رضا زینب ایران

زینب ایران گل برادری تو / کنار زهرا پناه محشری تو

مولاتی یا معصومه

این صدای خسته، غریب بی پناهه / گنبد طلایت، واسم چراغ راهه

مولاتی معصومه

می وزه تو حرمت همیشه عطر گل یاس / دلای ما رو راهی میکنه حریم عباس

به خدا من اسیرت می مونم تا دنیا دنیاس

تا دنیا دنیاس از شما می خونم / تا زوز مرگم عاشقت می مونم

مولاتی یا معصومه

فاطمه فاطمه

اینجا کویر داغ و نمک زار شور نیست / ما روبروی پهنه دریا نشسته ایم

فاطمه فاطمه

امید دلای همه اهل قمی تو / آرامش جان تمام مردمی تو

مولاتی معصومه

روزی که خدا گِل این جماعت سرشته / خدا اینو با یه خط قشنگ خودش نوشته

هر کسی که توی شهر قمِ جاش تو بهشته

جاش تو بهشته کسی که اهل اینجاست / ساکن این شهر تنش بیمه زهراست

مولاتی یا معصومه

بی وفا منم من تو پاک مهربونی / از جنس گل یاس تو مثل آسمونی

مولاتی معصومه

دل ما صدای عشق تو رو میزنه فریاد / چی میشه دلای مست ما رو شما کنی شاد

تویِ دهه کرامت برم پنجره فولاد

پنجره فولاد دلم هواتو کرده / بیاد به مشهد دیگه بر نمی گرده

مولاتی یا معصومه

ابر بهارم یابن الزهرا

تا کی ببارم یابن الزهرا

ای اخرین مسافر دنیا کجایی

ای یوسف صحرایی زهرا کجایی

شاها نظر به ما کن

 لطفی بر این گدا کن

در یک قنون وترت

آقا ما رو دعا کن

یابن الجسن کجایی

دلم هوای دیدنت کرد

یا طلعه الرشیده برگرد

ای روشنی بخش دلم تو آفتابی

کی می شود بی پرده بر دنیا بتابی

یه سر اگه شد آقا بیا به روضه ما

تا از شرار آهت، آتیش بگیره اینجا

همراه خود ای بی قرینه

یه شب ببر ما رو مدینه

شاید مرا یک شب کنار خود نشانی

بالای قبر مادرت روضه بخوانی

روضه از آن جوانی که شد قدش کمانی

هم شد مویش سپید هم رویش ارغوانی

بر آن عزیز حیدر      واویلا

این بود ارث مادر      واویلا

که از خانه اش به گردون   واویلا

بالا رود شراره         واویلا

در بین راه آن شب      واویلا

جانش رسید بر لب      واویلا

از بس که دید آزار       واویلا

از خصم دون هماره      واویلا

او روی زین نشسته      واویلا

این با دو دست بسته      واویلا

این پشت سر پیاده        واویلا

او پیش رو سواره         واویلا

من شرار عشری          واویلا

در سینه لحظه لحظه      واویلا

منصور بارها کرد           واویلا

بر قتل او اشاره           واویلا

هر چند دخترانش دیدن داغ بابا

دیگر نبردش آن خصم از گوش، گوشواره

گردید ماه رویش در ابر خاک پنهان

دیگر نداشت بر تن از زخم ها ستاره

صادق آل زهرا فرزند مرتضایم / کنج غربت انیس سوز زهر جفایم

ز فرط پیری کمرم خمیده / ز پا نشستم نفسم بریده

دگر زمان اجلم رسیده

آه وا غربتا وا غربتا

عمری برمن گذشت و یک روز خوش ندیدم / با این زانوی لرزان پشت مرکب دویدم

سرشک غربت همه دم فشاندم / ز کوچه خود را به زمین کشاندم

به یاد آن شب ز رقیه خواندم

آه وا غربتا وا غربتا

صادق آل زهرا فرزند مرتضایم / کنج غربت انیس سوز زهر جفایم

ز فرط پیری کمرم خمیده / ز پا نشستم نفسم بریده

دگر زمان اجلم رسیده

آه وا غربتا وا غربتا

تار و پود مرا با چنگال غم دریدند / حتی سجاده را از زیر پایم کشیدند

در آن شب تلخ که پر از بلا بود / حریم من در دل شعله ها بود

دلم به یاد غم کربلا بود

آه وا غربتا وا غربتا

روز سپید سمت شب تار می رود

 وقتی که یار جانب اغیار می رود

 بر عکس هر سری که به کوچه  قدم زده

این بار بی امامه و دستار می رود

یاد مدینه را به دلش زنده کرده است

این آتشی که تا سر دیوار می رود

سجاده اش کشیده او را کِشانده اند

در کوچه های شهر به ناچار می رود

فرصت نداده اند که نعلین پا کند

دارد پای بی رمقش خار می رود

دست رسول بَهر نجاتش رسیده است

شمشیر سمت حنجر هر بار می رود

از هر چه بگذرم سخن یار بهتر است

عصر است شمر جانب سالار می رود

یا ایها الرسول ببین بعد از ساعتی

دارد به نیزه ای سر سردار می رود